Авдет олгъан эвель яшагъан еримиз Ангрен шеернинъ Карабау маалеси эди. О ерде учь миллет векиллери сыкъ яшай эдилер – къырымтатарлар, озьбеклер ве таджиклер. Секиз яшыма къадар мен анда олып бу учь тильде сербест лаф эте эдим, чюнки азбарда, достларнен берабер чапкъалап биз озюмиз де дуймаип бир тильден башкъасына кечип кедерсиз къонуша эдик.
Сыкъ-сыкъ достларымнынъ ана-бабалары бутюн сокъакъкъа къычырып сёге эдилер. Мени де хаинлыкъ япкъанда, я да сёз динълемегенде къартанам эвде яхшы этип къыздыра эди. Тап о вакъытта эр бир тильнинъ сёгюшлеринде озь текрарланмаз чизгилери, хусусиети, интонациясы олгъаныны анъладым.
«Бабанынъ сакъалына сычаим!», «Шишип къал!», «Агъызынъа агъач кирсин!», «Ташнен мыкъ аша!», «Эээ бабанынъ шарап чанагъына…!». Бу сезлер аля даа акъылымда, кимерде хатырлаим ве эр вакъыт кулем, чюнки сёгюш олса да, бу сезлер тек кулькуге ляикъ. Эр вакъыт тюшюнем, къайдан бу сёзлер пейда олду? Ким, ве не вакъыт оларны уйдурды? Насыл девирде олар тилимизде тасдыкъланды ве тамыр атты?
Я сизни къартананъыз балалыкъта насыл сёге эди?)
Дилявер Зинединов